We vragen vaker en vaker van de ander om het ons comfortabel te maken. Conformeren aan de zienswijze van de ander.
Althans aan de vertaling van het hokje waar diegene in kiest te verblijven.
Raak ik met mijn teksten, met mijn vertaling, mening en zienswijze, een gevoelige snaar?
Dan moet ik mezelf aanpassen. Anders denken. Excuses maken. Het liefst openlijk voor iedereen te zien.
Ik schets het wellicht zwartwit, maar ik voel wel dat we meer die richting op koersen.
De gevestigde orde, de grote stroom, raast langs thema’s en wanneer je het anders voelt?
Word je gecanceld of in een hokje getrapt dat minder maatschappelijk geaccepteerd is en waarin het lastiger is om je mond open te trekken zonder dat je voor iets wordt uitgemaakt wat je direct de mond snoert.
Ik geloof oprecht dat iedereen het recht heeft om te voelen, vertalen, delen en schrijven over hoe jij jouw wereld ziet, zónder dat je jezelf geremd voelt door de ander. Of een groep. Een stroming. Een gevestigde orde.
Wel altijd met een open blik. Maar nooit ‘omdat de ander het zegt’ of ‘omdat de grote stroom het zo heeft bedacht’ óf omdat je bang bent gecanceld te worden. Het cancellen van iemands zienswijze, of terecht stellen door er openlijk grappen over te maken, staat voor mij haaks op de wereld waarin in wil leven.
Jij bent jij en ik ben ik.
Gebruik mij niet om het jou comfortabel te maken.