I am a firm believer
Firm believer van het creëren van je eigen leefregels, altijd vanuit de privileges die wij gekregen hebben en de wetenschap dat het woord vrijheid voor mij iets anders betekent dan voor mijn opa en oma. Bij het creëren van je eigen leefregels hoort ook je eigen shit aan durven kijken, want die leefregels huizen zich onder die shit. Wat mij betreft een kwestie van voelen welke leefregels er wel en vooral niet werken voor jou en dat begint met de nodige zelfkennis. Zelfkennis is de sleutel tot meer vrijheid, maar daarvoor moet je wel je shit doorwerken. Goed, je snapt inmiddels wat ik bedoel.
Soloreis naar IJsland
Wanneer jij je eigen leefregels schrijft, loop je vervolgens tegen die van de maatschappij aan. De geconditioneerde maatschappij. Als moeder van drie ging ik op soloreis naar IJsland en kreeg ik een bak bagger over me heen. Terwijl Alex een maand later 5 (!) weken weg ging voor zijn werk en er geen spreekwoordelijke haan kraaide. Je eigen leefregels schrijven, máár ze ook daadwerkelijk leven vergt moed, overgave en vertrouwen.
Niet opvallen ajb!
Na mijn soloreis naar IJsland volgden nog twee soloreizen naar Indonesië. Ik leerde mezelf steeds beter kennen en kwam erachter dat het kleine meisje op blote voeten, van vroeger, dat het liefst alleen buiten dwaalde, veel droomde en vaak sliep (heus) nog steeds in mij zat. Verdrongen door hoe-ik-dacht-dat-het-hoorde en niet-opvallen was ik een ander pad opgelopen. Op dat eiland in Indonesië maakte ik een afspraak met mezelf. No more!
Opgroeien met twee moeders
Ons (amazing…) drietal is opgegroeid met twee moeders. Eentje die alles deed zoals ze dacht dat het hoorde en zich werkelijk alles aantrok van wat de mensen om haar heen vonden en eentje die deze shit (mijn favoriete woord, i know) doorvoelde en besloot dat ze ging leven op een manier die voor haar werkt en dus óók voor haar gezin. Daar grappen we weleens over. Uiteindelijk is het niet belangrijk wat “anderen” vinden, denken of zeggen. Die herinnering wil je niet aan het einde van dit levenspad. Wij hebben een flinke pot met privileges gekregen, dus laten we die alsjeblieft ook, vanuit dankbaarheid, gebruiken. Don’t give “them” the power to live your life.
Wat is jouw droom?
“Wat is jouw droom?” vroeg Alex. Wij hebben vaak gesprekken die flink de diepte in gaan en twintig (plus) jaar samen verbazen we elkaar nog steeds. Ik vertelde Alex dat ik een busje voor me zag. Met een bed, een keuken en een bank. Ik zag mezelf ‘s ochtends de kinderen uitzwaaien, want school, en vervolgens de honden, mijn laptop, en ons eten voor een dag, in de bus te laden. Ik zag mezelf achter het stuur kruipen en naar een fijne plek in Zeeland rijden om daar de dag door te brengen. Wandelen met de honden, slapen, eten voor de bus en werken in de bus. Tegen de tijd dat de kinderen uit school komen, pak ik alles weer in en rijd ik terug naar huis. Ik zag weekenden met z’n allen op mooie plekken en roadtrips met nieuwerwetse kaarten. “Wat let je om dit te leven?” Tja.
Wat let je om die droom te grijpen?
Wat let mij om die droom te grijpen? Is het geld? Is het angst? Is het wachten op het juiste moment? Ik had geen antwoord op die vraag. Niets. Niets! Als notoire spaarder kon ik een bus kopen en de nomade die ik al van kleins af aan voelde, keek me diep in mijn ogen aan. Geduldig wachtend. Wat was het dan? Angst. Angst om die aankoop te doen, want veiligheid. Angst om die stap echt te zetten, want “wat nu als?” Maar wat nu als wat? Als the shit hits the Van? Dan was je de shit af van de bus en rijd je verder.
Rondreis Europa
Alex begon een zoektocht en nog diezelfde week zag ik mijn bus. Nog voordat ik de advertentie las, wist ik dat ze bij mij hoorde. Dat we samen flink wat avonturen mochten beleven. Dat we die rondreis door Europa zouden maken. En die rondreis door Scandinavië. En Engeland. Zij en ik, zij en wij.
Dit is mijn bus
Gister zag ik haar in het echt en werd ik verliefd. She’s the one. Ook Alex voelde het (nu sprak mijn gezicht ook wel boekdelen). “Wat voel je?” fluisterde hij. “Dit is mijn bus…”, fluisterde ik terug. Zonder angst. Toen de deal eenmaal rond was en we na een proefrit weer in onze eigen auto stapte keek Alex me aan en zei: “Herinner me er de volgende keer even aan dat ik je niet meeneem als er onderhandeld moet worden.” Tja, mijn gezicht sprak dus echt boekdelen. Maar hè, she’s mine! Liberty!
Fantastisch, leef je dromen. Daarom wonen we in Frankrijk. Daarom moest manlief meteen gaan bieden op ons huis. We hadden al een ander huis gekocht. Tenminste manlief, praktisch geredeneerd.
Maar dit was mijn plek, mijn toekomstige huis. En sinds 2020 leef ik hier mijn dromen.
Ik gaf manlief tijdens het bieden een trap en keek hem streng aan. Maar zijn veels te lage bod werd de volgende ochtend in één keer geaccepteerd 🎉
Ja leef je dromen! Mooi want zo is het. Voorbij de angst die je best mag voelen. Aaaah kijk, ergens mag het dan ook zo zijn, daarnaast maken we het zelf ook weer waar! Jullie leven ziet er heerlijk uit.
Kippevel bij jouw woorden,ik hoor ze,ik voel ze. Niet meteen bij de solo reizen( ik heb nog de “kan dat wel,is dat niet raar,wat vind…er van,gevoelens,overtuigingingen) maar zeker wel het “solo” gevoellll…. 🙂
Je verhalen raken zoveel aan in mij,maken zoveel wakker, dat ik voel: ja! Dat!
Dankjewel X
ah wat mooi wat je schrijft, dank je wel daarvoor. En wanneer dat solo gevoel komt, volgt de rest vaak ook 😉 Dank je wel voor je mooie woorden!
Is een hartje gevoegd? En een dikke glimlach? ❤️😁